Одина Ҳошим

Савте, ки бад-ин сабки мулоим шунавам,
Қисмат бидеҳ фурсатам, ки доим шунавам.
Эй кош маро ато шавад умри дигар,
Умре, ки фақат Одина Ҳошим шунавам.

Хайрандеш

  Одина Ҳошим 13-уми июни соли 1937, дар айни солҳои бедоди истолинӣ, авҷу тройкаву қатли оми мардум дар деҳаи Нимдараи ноҳияи Ҳамадонӣ дида ба олам кушод. Агар ӯ зинда мебуд, ин шабу рӯз 80-умин солгарди умрашро бо навтарин таронаҳо, пурошубтарин ғазалҳо истиқбол мекард.

  Соли 1959  омўзишгоҳи мусиқии шаҳри  Душанбе ва 1972 ғоибона Институти давлатии педагогии  ш. Кўлобро хатм кард.  Солҳои  1959-1962  роҳбари бадеии дастаи ҳаваскорони  санъати Театри халқии  н. Ҳамадонӣ, 1962-1975 коргардони театри номрафта, 1975-1979 директори  Театри  мусиқӣ-мазҳакаи  ш. Кўлоб, аз соли 1980 то поёни умр овозхони  ҳамин театр буд. Ин донандаи рўзгор ва афкори халқ, парвардаи  назми оламгири  форс-тоҷик  дар мусиқии миллиамон як такон ба вуҷуд  овард, диди тозае, омезиши зебое ба ин бахши ҳунарамон  ворид сохт, дар будаи фавқулодда нобудаеро  ҳамроҳ  кард.

  Сурудҳояш  аз лиҳози бадеияти  мусиқӣ, рангорангии мавзўъ, таҷассуми  сабк, усулҳои хосу  марғуби мусиқии халқию анъанавӣ, тобишҳои  ҷаззобу  рўҳнавози  навоҳои  классикӣ  эътибори  шоиста  касб намуданд.  Дигар аз шоистагӣ  ва марғубияти  эҷодаш  устуворию  равонӣ, рангомезии мавзўъ, савтию  овозӣ,  бо  ифодаҳои тоза  садо  додани  анъанаҳои қадиму  ғании  санъати  мусиқии халқию  классики  кунунӣ  маҳсуб  меёбад.  Зиёда  аз  панҷсад  суруд   хондааст  ва  ин  ҷо  ҳоҷат ба ном  бурдани  чанде аз  онҳо  нест, зеро ҳар  таронааш  аз  сунбулу  насрин  бўётару  аз  боди  баҳорӣ  нозуктар  аст.  Овозхони  дардошно бо  лаҳни  гуворо  ҳастии  моро  бо  ҳастии  Шамси  Табрезу Саъдӣ, Ҳофизу  Ҷомӣ,  Соибу  Лоҳутӣ ва амсоли  онҳо  пайваста, дар хонишаш  асло  халалпазирии маънӣ, берабтӣ  эҳсос  намешуд. Навосанҷе  чун  ў тўли асрҳо тавлид  меёбад.  Қариб  ягон  ҷашнвораи  муҳими  мусиқӣ  бе  иштирокаш  намегузашт, ба санъати волояш  дар  Эрону  Афғонистон, Ҳинду  Покистон, мамолики  арабу  Туркия, давлатҳои  Аврупо, ҳамаи  ҷамоҳири  собиқ  шўравӣ  аз  эҳсоси  хушҳолӣ  мардум  каф  кўфтааст. Филмҳои телевизионии «(1970) ва «Дар Суҳбати Одина Ҳошим» (1993) ба ҳаёту фаъолияташ бахшида шудаанд.      

   16-уми ноябри соли 1993 бар асари беморӣ дар шаҳри Душанбе аз олам даргузошт. Рӯзи 17-уми ноябр маросими видоъ бо ҳофизи мумтоз аввал дар манзилаш ва баъд дар охирин маҳалли кораш-театри академӣ-драмавии ба номи Абулқосим Лоҳутӣ баргузор шуд. Худи ҳамон рӯз дар оромгоҳи Лучоб, паҳлуи Шоири халқии Тоҷикистон Мирсаид Миршакар ба хок супуданд.

   Бо  медали «Барои  меҳнати шуҷоатнок», Грамотаҳои  Фахрии  Президиуми  Совети  Олии  Тоҷикистон,  ордени «Дўстӣ» (пас  аз  марг)  шарафёб шудааст.